Moedige keuzes - Marion van der Giessen

Moedige keuzes van Marion van der Giessen
‘Leven en werken zoals het bedoeld is’

In dit interview staat Marion van der Giessen stil bij het thema ‘moed’ en deelt ze een aantal van haar eigen moedige keuzes. Ze vertelt over studeren en werken in het buitenland en de keuze om op haar 56e het roer om te gooien en voor haar grote wens te gaan: een goede coach zijn. Marion rondt haar opleiding af en is gecertificeerd voor professional coaching en leiderschap. Ze gaat verder als persoonlijk coach voor ambitieuze en succesvolle 50+ ondernemers. In haar werk gebruikt ze al haar kennis en (levens)ervaring om mensen te helpen en te begeleiden die op hun eigen manier meer voldoening en waarde willen halen uit hun werk en leven.

Naar Zwitserland

Het is 1983. Marion is net 19 geworden en heeft haar VWO en Schoevers-opleiding afgerond als ze een ingrijpende en moedige keuze maakt: ze verhuist in haar eentje naar Zwitserland. Haar plan is om hier een jaar te studeren aan de hotelschool, daarna een jaar stage te lopen en aansluitend werk te zoeken. Het is haar grote droom om ervaring op te doen binnen de hospitality; het vakgebied rond gastvrijheid dat haar erg aanspreekt. Marion kiest heel bewust voor Zwitserland omdat gastvrijheid daar in die tijd hoog in het vaandel staat. Haar vertrek naar het buitenland is niet gepland. ‘Mijn moeder had via via een tip gekregen over een hotelopleiding die ik zou kunnen gaan doen. Ze wist dat dit mijn droom was en vroeg of ik wilde gaan. Ze heeft me ook aangemoedigd om die stap te zetten. Het betekende wel dat ik drie weken later al zou vertrekken. Ik deed een assessment en werd aangenomen. In die tijd had ik net mijn rijbewijs gehaald en de DAF van mijn oma overgenomen. Ik heb ‘m weer verkocht, nam afscheid en ben gegaan.’

‘Het was mijn grote droom om naar Zwitserland te gaan, maar ik had geen flauw idee wat me daar te wachten stond. Als ik naar een foto van mezelf kijk op de dag van aankomst, dan voel ik me daar een soort van leeg. In de zin van: ‘Ik zie het wel, ik laat het allemaal op me afkomen.’ Dat is voor mij ook moed hebben. Openstaan voor dingen waarvan je niet weet wat ze je gaan brengen. Ook al had ik toen zelf geen idee van mijn ‘moedige stap’.

Hard werken

De overgang van de huiselijke omgeving die Marion gewend was naar de school in Zwitserland is groot. ‘Ik deelde een kamer met vier andere studenten en had een eigen bureautje en een kast met een gordijntje ervoor. De meeste studenten waren ook ouder dan ik.’ Studeren was hard werken voor Marion. ‘Ik had een jaar om mijn opleiding af te ronden en nog een verplicht jaar om stage te lopen, dat was mijn stok achter de deur om ervoor te gaan en om door te zetten als het soms tegen zat. Ik werd hierdoor wel een beetje het ‘beste meisje’ van de klas, die altijd oplette en aantekeningen maakte, tijdens de les maar ook bij bedrijfsbezoeken. Dat harde werken zie ik ook als een moedige keuze. Als ik er nu op terugkijk was dat soms best eenzaam.’

‘Je kunt niet alles uit je handen laten vallen’

Ook de stages en de verschillende banen die Marion heeft, staan in het teken van leren, groeien, plezier in het vak en hard werken. ‘Ik had niet veel vakantie, ik denk zo’n vier weken per jaar, en weinig tijd om het land te verkennen of om te gaan skiën. In een brief die ik in die tijd naar vrienden en familie stuurde, schreef ik dat ik pas naar huis ging als het werk klaar was. Als je in de hospitality werkt, kan dan wat mij betreft ook niet anders. Je kunt niet om vijf uur alles uit je handen laten vallen als een van je gasten bijvoorbeeld nog iets nodig heeft. Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Ik voelde me verantwoordelijk voor de standaard van de hotels waar ik werkte en ik was steeds bezig om aan de verwachtingen van hotelgasten te voldoen. Een stap extra zetten om vragen of problemen voor te zijn, dat hoort bij een vijfsterren-service en beleving.'

'Binnen de hospitality ben je continu aan het schakelen, in de taal en in de benadering van mensen en in het werk dat je doet, samen met collega’s. Het is belangrijk dat de gasten zich gezien en gehoord voelen. Dat zorgt er wel voor dat je aan het einde van de werkdag soms bekaf bent en je voeten bijna niet meer voelt, je staat en loopt de hele dag.’ Door haar verantwoordelijkheidsgevoel krijgt Marion al tijdens haar stage een semi-leidinggevende functie. Later leidt ze ook zelf ieder seizoen weer meerdere jonge stagiaires tegelijk op. ‘Hierdoor moest ik in de gaten houden wat er aan de balie gebeurde en ook of het aan de achterkant allemaal goed verliep.’

Eenzaamheid

In haar werk was Marion steeds omringd door mensen. ‘Heerlijk als je een mensenmens bent, maar een privéleven had ik nauwelijks. Ik maakte lange dagen en als ik thuiskwam was er niemand die op me wachtte.’

‘Mijn zoon zegt weleens: ‘Mam, je hebt zo hard gewerkt, voor een habbekrats.’ Hij heeft gelijk, maar toch zou ik het zo weer doen. Hard werken, betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel zitten van jongs af aan in me. Ik zorg er graag voor dat alles vlekkeloos verloopt en dat iedereen het naar zijn zin heeft. Een volgende keer zou ik wel beter mijn grenzen in de gaten houden. Achteraf gezien heeft die periode mij geleerd dat ik die niet echt had en dat ik mezelf hierdoor soms een beetje kwijtraakte.’ Marion vindt het heel positief dat jongeren tegenwoordig beter leren om hiermee om te gaan. ‘Ze leren om hun eigen grenzen op te zoeken en vooral te bewaken. Ik zie dat bij mijn jongvolwassen kinderen terug. Daar kan ik best jaloers op zijn en tegelijkertijd maakt het me een trotse moeder. Mijn kinderen nemen ook moedige beslissingen, leren op eigen benen te staan en zetten een extra stap als dat nodig is. Dat je soms je hoofd boven het maaiveld uit moet steken, is vandaag de dag nog steeds actueel.’

Dialect spreken

Na haar opleiding en stage verhuist Marion een aantal keer binnen Zwitserland. Het zijn opnieuw moedige keuzes die ze maakt om carrière te maken en haar droom verder te verwezenlijken. Ook op een andere manier is Marion ambitieus. ‘Als ik naar een ander land ga, dan wil ik de mensen en de cultuur begrijpen en de taal spreken. Ik sprak (en spreek) vloeiend Duits, maar in het begin begreep ik geen snars van de verschillende dialecten die er soms werden gesproken. Uiteindelijk krijgt Marion het lastige lokale dialect onder de knie. ‘Ik kan het nog steeds spreken en verstaan en kan daarvan genieten, of ik nou in Oostenrijk ben of in Zwitserland en in mindere mate in Beieren in Duitsland.’ Het voelt nog steeds een beetje als ‘thuiskomen’ voor haar.

Terug naar Nederland

De laatste twee jaar van haar verblijf in het buitenland woont en werkt Marion in Beieren. Na een zeer intensieve periode waarin ze bijna onafgebroken in een managementpositie werkt en noodgedwongen haar vakantie een keer moet opofferen, beseft ze dat er meer is. Als ze verder wil met haar carrière heeft ze een keuze te maken: of in hetzelfde slopende tempo doorgaan, carrière verder opbouwen buiten Nederland of naast haar werk ook een sociaal leven opbouwen. Om te voorkomen dat ze, zoals ze zelf zegt, als eenzame oude vrouw over tig jaar achter de geraniums belandt. Met een dubbel gevoel besluit ze om terug te keren naar Nederland. ‘Ik had een goede baan gevonden, dat was voor mij een voorwaarde om terug te gaan, maar dit betekende ook dat ik weer helemaal opnieuw moest beginnen, mezelf weer moest aanpassen.’ Uiteindelijk is Marion na acht jaar terug in Nederland. Het aanpassen zit ‘m ook in de taal. ‘Ik had zoveel in het Duits gedaan, ik droomde zelfs in het Duits. Het was niet zo vreemd dat ik bepaalde woorden niet kende en grapjes en de ‘turbotaal’ niet altijd begreep.’

Echte liefde

In de jaren die volgen kiest Marion, na een paar uitstapjes in de hotelwereld en hospitality, heel bewust voor functies binnen andere branches. ‘Ik hield nog steeds van het vak, maar ik wilde voorkomen dat ik in Nederland hetzelfde bleef doen. Dat zou uiteindelijk ook hetzelfde opleveren. Ik had grote behoefte om andere, nieuwe mensen te leren kennen, om een sociaal leven op te bouwen met vrienden om me heen in plaats van alleen maar hotelgasten, hoe leuk die ook waren.’ Marion noemt het nu ‘beroepsdeformatie’; ze houdt nog steeds van hospitality, van mooie hotels en heeft een scherp oog voor service. ‘Dat zal altijd zo blijven, oude liefde roest niet.’

De échte liefde heeft ze gelukkig ook gevonden in Nederland, 30 jaar geleden. ‘Samen met Leo heb ik twee fantastische kinderen die nu op hun beurt hun vleugels uitslaan.’

Coach worden

We maken een sprong in de tijd. Het is 2021. Marion is 56 en heeft een carrière achter de rug op het gebied van directie- en officemanagement waar haar rol als ‘organisator’ en ‘troubleshooter’ als een rode draad doorheen loopt. Ze is inmiddels zelfstandig ondernemer en werkt als personal business manager. Marion helpt andere ondernemers bij hun operationele en strategische vraagstukken. Wat haar steeds vaker opvalt, is dat haar klanten maar ook andere mensen in haar omgeving, meestal generatiegenoten, bepaalde stappen niet nemen terwijl ze dit wel zouden willen. Waarom dit zo is verschilt per persoon. ‘Belemmerende overtuigingen kunnen een rol spelen, maar ook het gevoel dat iemand ‘kritisch’ over je schouder meekijkt. Soms is dat ook letterlijk zo.’

Voorkomen dat je spijt krijgt

Uit eigen ervaring weet Marion dat het persoonlijke stuk op de achtergrond kan raken wanneer je een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebt, met plezier hard werkt ‘voor de zaak’ en altijd aanstaat. ‘Alleen dit al belemmert mensen om verder te kijken, te onderzoeken en te doen wat ze echt zouden willen.’ Aan de andere kant weet ze ook dat 50-plussers vaak voelen dat ze nog iets te doen hebben in deze wereld, voor zichzelf en voor een ander. ‘Dat kan iets groots zijn maar ook iets kleins, zolang het er maar toe doet. Je wordt er in ieder geval niet gelukkiger van als je dan niet onderzoekt wat je nou echt wilt en hoe je al jouw ervaring en talenten, je volle potentieel en je mogelijkheden kunt gebruiken. Wat je wilt voorkomen is dat je achteraf spijt hebt van wat je niet gedaan hebt. Moedige keuzes en stappen zijn nu eenmaal nodig om je doel te bereiken.’

Het doel is er al

Marion wil met name bevlogen en succesvolle 50+ ondernemers en professionals helpen om meer voldoening en waarde uit hun werk en leven te halen. Zelf zegt ze: ‘Alles is er al’. Voordat ze mensen goed kan helpen heeft ze voor haar gevoel eerst zelf nog iets te doen. Ze besluit om de opleiding Professional Coaching en Leiderschap te volgen. Dat besluit neemt ze niet van de ene op de andere dag. ‘Mijn man moedigde mij een paar jaar eerder al eens aan om een fatsoenlijke coachopleiding te gaan volgen, maar toen was ik er nog niet klaar voor. Het geeft voor mij heel mooi aan dat een doel er al is, maar dat je jouw eigen pad gaat om het te bereiken. Soms is het interessant om ook eens een zijpaadje te verkennen. Je hoeft niet de kortste weg te kiezen, zolang je het doel maar voor ogen houdt. Misschien wordt het doel hierdoor zelfs wel mooier.’ Op een bepaald moment komen de plannen van Marion in een stroomversnelling. ‘Een vriend attendeerde me op een coachopleiding die ik zelf ook gevonden had en die me heel erg aansprak. Dat was geen toeval meer en voor mij het moment om er geen gras meer over te laten groeien, maar meteen een afspraak te maken voor een intake. Toen ik na mijn gesprek te horen kreeg dat ik welkom was vond ik dat best spannend, maar ik dacht ook: ‘Ik ga het doen.’ Ik heb niet meer achterom gekeken.’ Iets wat goed voelt, kan niet fout zijn.’

Reis naar binnen

De coachopleiding die Marion volgt, staat in het teken van de Reis van de Held, de reis naar binnen. ‘Het viel niet mee om die reis te maken. Ik heb altijd de neiging gehad om alles van de zonnige kant te zien. Ergens wist ik wel dat die andere kant er ook was, maar die kon ik altijd goed verbloemen. Als medestudenten tijdens de opleiding met mij in gesprek gingen, kregen van de begeleiders te horen dat ze door mochten vragen om de ‘echte’ Marion achter het masker vandaan te laten komen. Dan word je ineens heel kwetsbaar en dat voelde best wel eens ongemakkelijk, maar je krijgt er ook veel voor terug: rust, vrijheid, ruimte, warmte, zelfliefde en perspectief. Je leert vol in je waarde te gaan staan, jezelf kennen en begrijpen.’

Vuilnisbelt

‘Aan het begin van de opleiding moest ik zonder te kijken een omgekeerd A4’tje kiezen en omdraaien. Het bleek een foto van een vuilnisbelt waarover ik spontaan iets mocht vertellen. Ik dacht: ‘Getver, dat heb ik weer, waarom nou een vuilnisbelt?’ Het riep weerstand bij me op, maar toen besefte ik dat dit beeld alles te maken had met mij, met wat ik toen deed en hoe. De foto had mij gekozen als het ware, en niet andersom. Ik hielp iedereen bij hun chaos en shit, daar ben ik goed in, ruimte en overzicht maken. Soms werd ik daar zelf zo moe en verveeld van. Maar tegelijkertijd was ik er heel goed in. Die weerstand die ik voelde, was van mijzelf, niet van de ander. Toen zei ik: ‘Ik zoek die glinstertjes, ik help mijn klanten ook om die glinstertjes te zoeken. Daar haakte mijn begeleidster op in. Ze zei: ‘Jij ziet alleen maar de mooie dingen, je mag ook wel een keer die ruwe dingen zien, die viezigheid. Dat mag je bij jezelf gaan onderzoeken.’

Lotusbloem

‘Tijdens de coachopleiding vergeleek mijn begeleidster mij met een lotusbloem. Die groeit dwars door de modder heen naar boven en schudt onder water als het ware die modder van zich af. Boven water wordt het een mooie bloem en zie je niets meer van die modder. Ik vind het een mooie metafoor: je modder onder ogen zien, onderweg naar bloei loslaten wat jou niet meer dient. Die modder heb je nodig gehad om te kunnen groeien en bloeien, als bescherming. Om je geld te verdienen bijvoorbeeld of om mensen te helpen. Die modder mag je loslaten. Dát is een moedige stap.’

Tijdens het proces komen ook thema’s als rouw en verlies naar voren. Marion heeft al vroeg in haar leven verlies gekend, van dichtbij. Rouw kwam eigenlijk veel later pas. Toen haar kinderen nog heel jong waren kreeg ze zelf te maken met kanker. ‘Het leven is soms een achtbaan en het spaart niemand. Het maakt je sterk in je bewustzijn en helpt bij het maken van moedige keuzes en hoe je met situaties omgaat. Het maakt heel veel uit als je kunt zeggen: ‘Het glas is halfvol.’

Schurende vragen stellen

‘Tijdens mijn opleiding heb ik geleerd om te reflecteren op wat er is, waar je vandaan komt en schurende vragen te stellen, om op een liefdevolle manier door te vragen. In mijn coaching stel ik wezenlijke vragen, om helder te krijgen wat er écht toe doet. Soms zijn mensen (te) hard of te streng voor zichzelf geweest, op hun reis, in hun leven en carrière, dat ben ik zelf ook geweest. Ik wil mensen helpen om een volgende stap te zetten. Dat kan door liefdevol te prikkelen en kritisch uit te dagen of om ze juist af te laten remmen. Stap voor stap naar een doel toe werken is ook goed. Het maken van moedige keuzes is er ook onderdeel van, je hebt áltijd een keuze.’

Zelfliefde en gevoel

‘Net als in Zwitserland zijn mijn klanten op reis en zorg ik ervoor dat ze gezien en gehoord worden, dat ze in een vertrouwde en veilige omgeving ‘op reis mogen’. Ik reis een tijdje me ze mee maar neem ze geen werk uit handen. Ik help mijn klanten door persoonlijke en gerichte coaching, en ben er voor ze als ze ergens tegenaan lopen of vastlopen. Uiteindelijk zorgen ze zo zelf voor het resultaat om hun doel te bereiken, door te doen wat hiervoor nodig is. Ik ga nog steeds met veel plezier en aandacht voor mensen door het vuur maar met meer zelfliefde en gevoel, zodat ik er compleet voor hen kan zijn.’

Zoals het bedoeld is

‘Het is heel waardevol als 50-plussers in lijn komen met wie ze in wezen zijn en waar ze voor staan. Niet alleen voor zichzelf maar ook voor het bedrijfsleven en de maatschappij. Met al hun wijsheid, ervaring en mogelijkheden hebben ze zoveel te bieden, ze zijn nog zó hard nodig. Het geeft me daarom veel voldoening om bevlogen ondernemers te ondersteunen in hun transformatieproces. Om steeds weer ruimte te creëren voor groei en ontwikkeling. Om dit te kunnen blijven doen investeer ik ook veel in mijn eigen ontwikkeling en groei. Het is een mooie wisselwerking waardoor ik zelf ook veel waarde, voldoening en zingeving blijf ervaren, in mijn leven en in mijn werk. Nu de kinderen min of meer het huis uit zijn, heb ik meer tijd en geniet ik nog meer van het leven, van mijn mooie werk en de balans die er is door betekenisvol te leven en werken, zoals het bedoeld is.’